Konuşmak

Neden konuşma ihtiyacı duyarız?

Derdimizi anlatmak için mi?

Bildiklerimizi başkalarına anlatabilmek için mi?

Bir sürü nedenimiz vardır.

Konuşmak çok özel bir nimettir bize verilen.

Değerini biliyor muyuz acaba?

O kadar alışmışız ki, normal bir şey sanıyoruz çoğu zaman.

Hastalandığımızda, sesimiz kısıldığında, sesimizi başkalarına ulaştıramadığımızda değerini daha çok anlıyoruz.

Elimizden alınabileceğinin farkına varıyoruz.

*

Birbirimizi anlamak için sadece konuşmak yetmiyor tabii ki..

Aynı dili konuşmamız gerekiyor.

Aynı sözlüğü kullanmamız gerekiyor.

Aksi takdirde monolog olur.

Ben anlatırım. Karşımdaki anlamaz.

O anlatır. Ben anlamam.

*

Hatta aynı dili konuştuğumuz halde birbirimizi anlayamıyoruz ya bazen.

Yine monologlar yaşanıyor.

Sen konuşuyorsun, konuşuyorsun. Karşındaki ‘he, he’ diyor. Ama anladığı bir şey yok.

Sonra o anlatıyor. Sen de anlamak istediğin kadarını anlıyorsun.

Sonra da ‘aynı dili konuşuyoruz da neden yanlış anlıyoruz bir birimizi’ deyip duruyoruz.

Aynı dil bile olsa..

Aynı kelimeleri farklı kavramlarda kullanmış olabiliriz.

Bir birimizi dikkatli dinlememiş olabiliriz.

Tüm bunlar ve benzeri durumlar iletişim çatışmasına neden oluyor.

Sonuçta ağzı olan herkes konuşuyor ve kimse kimseyi anlayamıyor.

Anlayamadığını anlasa yine çözüme doğru bir adım olacak ama..

Onu da kabullenmek istemiyoruz.





.